Het begin
Het verhaal begint met een ontmoeting met Katie Melua in een antiek liftje…
Zodra de Britten in de week voor kerst 2000 de amateuristisch opgenomen filmbeelden zien van Eva Cassidy die in haar eentje Over the Rainbow vertolkt, zijn ze verkocht: Songbird wordt het best verkochte album van 2001. Met tussenpozen van een jaar verschijnt recent ontdekt materiaal : Time after Time, American Tune, Imagine. Van uitmelken is geen sprake; op Somewhere dat uitkomt in 2008 staan zelfs twee van Eva’s allermooiste ballads: A Bold Young Farmer en Blue Eyes Crying in the Rain. Somewhere wordt in Nederland gedistribueerd door Dramatico, het label waar ook Katie Melua aan verbonden is. Na het verschijnen van The Katie Melua Collection krijg ik de kans de Iers – Engels – Armeense zangeres te interviewen in Grand Hotel Amrath te Amsterdam.
Omdat ik ruim op tijd ben, drink ik van te voren een kopje koffie in de hotelbar, waar op dat moment twee jongens van een jaar of twintig aan een tafeltje zitten. Af en toe werpen de twee vragende blikken in mijn richting. Wanneer een cameraploeg van SBS aan hun tafel verschijnt, meen ik van doen te hebben met twee leerling verslaggevers van die zender. De jongens krijgen een seintje dat ze op audiëntie mogen komen en ze verlaten de bar met de cameraploeg in hun kielzog. Eerder dan verwacht komen ze terug, met in hun handen een gouden plaat, die de zangeres hen kennelijk heeft overhandigd. De jongens heten Nick en Simon en ik besluit mijn dochter thuis te vragen of ze hen kent. Dan is het mijn beurt. Katie Melua is inmiddels op de begane grond gearriveerd en neemt me mee naar een antiek liftje. ‘Als nu de stroom uitvalt, hang ik een paar uur met Katie Melua tussen hemel en aarde,’ denk ik wanneer we langzaam omhoog bewegen.
Zover komt het echter niet en Katie Melua gaat me voor naar haar hotelkamer waar we plaatsnemen op een betrekkelijk kleine tweezitsbank. Over muzikale voorbeelden hoeft de zangeres niet lang na te denken: “Ik groeide op in een tijd van hiphop en r&b. Het showelement, de gelikte presentatie en de eenvormigheid van die muziek begonnen me steeds meer tegen te staan. Op dat moment ontdekte ik een amateuristisch gefilmd optreden van Eva Cassidy. Het beeld was statisch en soms zelfs kleurloos, maar Eva en haar band deden precies wat ze moesten doen: het uitvoeren van prachtige, vaak breekbare liedjes. Eva gaf niets om de glitter en de glamour van het artiestenbestaan, maar ze zong zo overtuigend dat iedereen het nakijken had. Toen ik haar hoorde zingen, wist ik dat ik dit ook wilde. Diezelfde dag schreef ik Faraway Voice als een eerbetoon. In dat lied vertel ik hoe jammer het is dat ik haar nooit in het echt heb horen zingen. Het is typerend dat Eva Cassidy, zelfs toen ze wist dat ze ongeneeslijk ziek was, Wonderful World zong tijdens haar laatste optreden.” Katie Melua bewerkte het lied postuum tot een duet dat is terug te vinden op The Katie Melua Collection.
Eén reactie op “Het begin”
Laat een reactie achter
Hallo Johan,
Wat een bijzonder verhaal, wat een belevenis. Er bestaat geen toeval, alles is onderlings verbonden met elkaar door energie. Als je ook hierin gelooft, dan maak je mooie dingen mee in het leven. Eva bleek een hele sterke vrouw, ongeneeslijk ziek en toch zong ze Wonderful World tijdens haar laatste optreden.
Dank je wel voor je mooie werk.