Bruce Lundvall liet Eva Cassidy lopen

Bruce Lundvall (Blue Note president van 1984 – 2010) betreurt zijn beslissing Eva Cassidy niet te contracteren als zangeres. In de loop van zijn carrière heeft Bruce Lundvall verschillende artiesten die bij hem aanklopten met een demo moeten weigeren. Hoewel hij bekend staat als ‘Dokter Ja’, kwam Lundvall ook vaak in situaties terecht waar hij slecht nieuws boodschappen moest doorgeven aan aankomende muzikanten. Van sommige beslissingen heeft hij spijt; de ergste is nog wel zijn beslissing om Eva Cassidy niet te contracteren als zangeres.

‘Eva zong een lied en ik viel als een blok, voor haar,’ vertelde Lundvall. ‘Ik was verbijsterd. Sommige mensen zijn aangeraakt door iets goddelijks. Dat gaat veel verder dan oefenen, studeren en uitvoeren. Eva had haar eigen aanpak, haar eigen visie. Maar toch ik heb haar niet gecontracteerd.’

Bruce Lundvall

Bruce Lundvall

Eva voelde zich aangetrokken tot jazz en folk, maar vond haar stem tevens in andere stijlen: van R&B tot rap. Ze ontdekte dat ze geen imitator wilde zijn maar een song-stylist en een interpretator van liedjes. Cassidy speelde in country en techno-popbands en belandde in de jaren tachtig in de Black Pond Studio in Rockville, Maryland die geleid werd door bassist en technicus Chris Biondo. Het eerste project waarbij ze de lead-vocals deed was het gelijknamige album van Method Actor in 1988. Deze popgroep was van een vroegere schoolvriend van Eva, David Lourim (die zichzelf later David Christopher liet noemen). Cassidy mocht het artwork voor de hoes ontwerpen en was daar vooral trots op. Biondo was tevreden over wat hij hoorde en hij hield haar in zijn stal als sessie zangeres voor verschillende projecten die hij opnam. In 1990 hielp hij haar met het vormen van The Eva Cassidy Band, die regionaal optrad.

Twee jaar later introduceerde Biondo haar aan Chuck Brown, de Godfather van de Go-Go, die na het horen van haar stem zijn wilde imago wat af wilde zwakken door een duet-album op te nemen met jazz en blues-standards, waaronder Fever, God Bless The Child, en You’ve Changed. The Other Side, uitgebracht bij Brown’s eigen Liason Records, werd een plaatselijke hit en kwam vier jaar later alsnog in de hitlijsten terecht as gevolg van Cassidy’s uitvoering van Over the Rainbow.

In Biondo’s studio, maakte Cassidy ook kennis met Al Dale, een muziekliefhebber die toen nog werkte bij The National Park Service. Toen Dale Eva’s stem voor het eerst hoorde, dacht hij te maken te hebben met een zwarte zangeres, totdat ze tevoorschijn kwam uit het opname-hok. Hij was verbaasd geen Ellla Fitzgerald-kloon aan te treffen, maar een blanke blonde vrouw waarover hij in een interview met Laura Bligh zei: ‘Haar grote stem kwam uit zo’n klein doosje.’ Dale volgde haar beginnende carrière, werd haar manager en moedigde haar aan muzikaal op eigen benen te staan. Maar ze was meer geïnteresseerd om bijvoorbeeld achtergrondvocalen voor Stevie Wonder te gaan doen.

Al Dale

Al Dale

Wat indruk maakte op Dale en wat hem tegelijk prikkelde was Cassidy’s verlangen om haar passie voor muziek te volgen zonder rekening te houden met bestaande categorieën. In het interview met Bligh zei hij daarover:  ‘Meestal zingt een artiest in een bepaald genre, zoals R&B, pop of folk, maar voor haar hoefde dat niet. Blijven steken in een stijl zou voor haar te saai zijn geweest.’

Ondanks haar onzekerheid over haar carrière en haar podiumpresentatie, groeide Cassidy als zangeres. In die fase maakte Dale een demo van haar songs, die hij probeerde te slijten aan allerlei labels. De meeste reageerden door te zeggen dat Eva een goede stem had, maar dat ze nog niet werkelijk iets in haar zagen. Maar toen Lundvall een demo kreeg, was hij meteen geïntrigeerd. Hij belde Dale en vroeg hem naar New York te komen.

‘Al bracht Eva naar mijn kantoor,’ vertelde Lundvall. ‘Ze had haar gitaar bij zich, maar ze zong een a capella versie van Amazing Grace. Het was verbijsterend goed. Ze had een uitzonderlijk prachtige stem.’ Lundvall was zelfs zo geïnteresseerd dat hij naar Washington D.C. reisde om Cassidy live te horen zingen bij Fleetwood’s, de bluesclub  van Mick Fleetwood in Alexandria. Opnieuw was Lundvall onder de indruk. ‘Eva zong gospel, country en standards,’ zei Lundvall, ‘dus ik vroeg haar na de show: Wat wordt je richting? Blue Note is een jazzlabel.’ En ze zei: ‘Ik wil gewoon graag zingen.’

Dale herinnert zich dat Lundvall Cassidy aanbood om een demo te maken, met een budget om drie of vier songs op te nemen. Ze ging naar de studio van Biondo en Dale zei: ‘Toen Eva de demo in zong deed ze wat ze altijd deed. Ze zong vier liedjes en die waren alle vier verschillend.’

Lundvall stuurde zijn medewerker en Blue Note-vertrouweling Michael Cuscuna om haar te zien optreden. Michael kwam terug en zei: ‘Ze heeft geen richting’. Cassidy’s eclecticisme dat voor haar vanzelfsprekend was, werd een probleem voor een label, zeker voor een jazz-label dat haar ‘in de markt’ moest zetten. Lundvall zei tegen Al Dale: ‘Ik  weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet wat ik met haar aan moet. Maar ik ben nog altijd geïnteresseerd.’ Hoe dan ook: Lundvall heeft Eva Cassidy niet gecontracteerd.

Dan Ouelette, oktober 2014, Jazztimes

Illustratie: Zina Saunders

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

President Bruce Lundvall