Mick Fleetwood over Eva Cassidy
Mick Fleetwood was in de jaren 90 eigenaar van de club Fleetwood’s in Alexandria. Die plaats ligt niet ver van Washington DC waar Eva Cassidy woonde: ‘Toen ik me daar vestigde, wilde ik graag weten wat ik van de lokale talenten kon verwachten. Dus ik organiseerde een luistersessie waarbij ik de plaatselijke muzikanten ontmoette en zij was daar een van. Mijn drijfveer is passie. Ik ben niet geïnteresseerd in techniek en buitenkant. Bij mij gaat het om: Word ik geraakt? Is dit mooi? Heeft dit drama? Toen Stevie Nicks en Lindsey Buckingham zich bij Fleetwood Mac aansloten ging het ook zo: Dit is het, we gaan beginnen. Zo voelde ik me ook bij Eva; haar stem was haar magische gereedschap en ze was een perfect bandlid. Emotioneel gezien herinnerde ze me aan het spelen met Peter Green.
Mick Fleetwood op drums
Ik sprak met haar en ik realiseerde me dat Eva Cassidy zo puur was als sneeuw. Als kristal! Maar ook eigenwijs; ze probeerde een platendeal te krijgen, omdat ze gezien wilde worden. In feite was ze op zoek naar iemand die haar begreep. Alleen, zo iemand was nergens te vinden. Ik zei: ‘Waarom speel je het spelletje niet gewoon mee?’ En zo kwam ze terecht bij platenmaatschappij Blue Note in New York. Het was duidelijk dat die mensen in haar muziek geloofden. Ze zagen de potentie. Maar het was hun eigen potentie en dat was niet zoals zij het voor zich zag. En dus keerde ze terug na een van die trips. Ik vroeg haar: ‘Hoe ging het?’ Ze antwoordde: ‘Er is helemaal niets gebeurd. Ik heb het pand verlaten en ik heb gezegd: Dit ga ik niet doen, ik ben niet geïnteresseerd.’ Ze wilden Eva ontdoen van haar wezen en ze wilden haar toegankelijker maken, maar voor haar was de vraag: Wat gebeurt er met mij? Wat gebeurt er met wat echt belangrijk is voor mij: mijn muziek?’
Mick Fleetwood met Eva’s Songbird album
Ik ben er nooit weer over begonnen. Omdat ik me realiseerde dat hier voor haar de grens lag. Wat Blue Note wilde veranderen bleek uiteindelijk de weg naar haar eeuwige succes te worden en de waardering die haar muziek kreeg uit alle delen van de wereld. Haar persoonlijkheid was volledig gericht op haar muziek. Ze was een prachtige vrouw die zich op geen enkele manier opdofte of zich beter voordeed dan ze was. Ze wilde alleen maar zingen. Je hoeft niet per se briljant te zijn, maar ze WAS briljant en ze had dat kinderlijke, dat schitterende, die magie. Ze had HET. Als ik naar haar keek, zag ik een vertolker van liedjes. Ze straalde kracht en overtuiging uit. Die liedjes waren overbekend. Ik vroeg haar wel eens: ‘Waarom wil je dat nummer zingen? Die is al gedaan door iedereen.’ En ze antwoordde: ‘Omdat het een goed lied is en omdat ik het kan zingen.’ Ze kende op dat gebied geen angst. En ze speelde het spelletje niet mee. Ze zong niet om een ander te behagen. Als het niet goed voelde, deed ze het domweg niet. Als ik kijk hoe Eva is ontvangen, hoe geliefd ze is geworden door haar muziek ben ik niet verbaasd, want ik weet dat die momenten echt waren. Toen ze zong realiseerde ik me: er gebeurt nu iets bijzonders!’
2 reacties op “Mick Fleetwood over Eva Cassidy”
Laat een reactie achter
Eva was in alle opzichten echt.Iets dat niet veel artiesten haar kunnen na vertellen.Ben een hele grote fan van haar geworden en haar stem is van uitzonderlijk klasse.Van haar muziek kan ik NOOIT genoeg krijgen en bezorgd me nu na al die jaren nog steeds kippenvel …….
Mooi artikel. Wat een contrast met al die shows die momenteel op tv zijn waarbij jonge mensen aan torenhoge eisen moeten voldoen om ‘in de race te blijven’ voor iets dat niet meer om hen gaat maar om een gepimpte versie van henzelf. Als je stem je instrument is dan moet dat stralen en niet je kapsel, jurk of priveleven. “More Eva’s please!”