Motherwell

Motherwell lijkt een onmogelijke bestemming.

Het ligt zo’n vijftien kilometer ten zuiden van Glasgow en is slechts te bereiken via Edinburgh Airport. Een stel Duitsers probeert op een ingewikkelde manier Engels geld uit de muur te krijgen en daar moet ik op wachten. De taxichauffeur houdt de achterdeur voor me open en noemt voor vertrek al het te betalen bedrag. Naam van adres en hotel heb ik goed in mijn hoofd geprent. Bij vertrek vraagt de chauffeur of ik eerder in Edinburgh ben geweest. Ja één keer en toen stroomde het van de regen. De chauffeur tikt het adres in, dat door de satelliet echter niet wordt herkend, zodat hij zich beperkt tot de postcode.

Op driekwart van de reis vraagt de chauffeur wat me naar Schotland brengt. Ik antwoord dat ik de musical Over the Rainbow wil bekijken. Hij kent Eva Cassidy wel: ‘Zij is toch overleden? Terry Wogan draaide haar nummer en toen werd ze beroemd’. Precies. Eerder dan verwacht rijden we Motherwell binnen. Als zelfs de chauffeur zich verbaasd over de onlogische route die we hebben gevolgd ben ik blij dat ik een taxi heb genomen, dit zou ik nooit hebben gevonden. Zelfs nu rijden we rondjes door het stadje en belanden we telkens op dezelfde plek. Mill Street blijkt Mill Road te heten. We dalen de diepte in, een goed teken; het hotel bevindt zich bij een oude watermolen.

Bij de receptie krijg ik de sleutel van kamer 1 en krijg de indruk de enige gast te zijn. Buiten klinkt het geruis van een waterval.  Het geluid is rustgevend, al maakt het me de volgende ochtend vroeg wakker. Na het Schotse ontbijt zonder worstjes blijk ik me in een prachtige omgeving te bevinden. Een bospaadje, bezaaid met herfstbladeren, die in al hun vergankelijkheid vooruitwijzen naar Eva Cassidy voert langs de rivier. Motherwell is een nogal treurige aangelegenheid, dat nogal onlogisch is opgebouwd met vreemde desoriënterende rondlopende wegen en merkwaardig lopende spoorrails en unheimische onderdoorgangetjes.  In het stadscentrum wijst niets op cultuur en niets herinnert aan Eva Cassidy. Ik vraag verschillende voorbijgangers waar het theater is. Ze kijken me aan alsof ik ze een oneerbaar voorstel doe. Over oneerbare voorstellen gesproken: de meisjes hebben allemaal hun haar geblondeerd en er een identiek klein slagje ingedaan. Ze dragen schooluniformen met te korte rokjes voor de tijd van het jaar, maar ze proberen nog iets van hun kleding te maken met behulp van frivole stropdasjes, kousjes en andere frutsels. ‘Theater? Er is hier geen theater,’ zegt iemand stellig. Is mijn reis dan toch tevergeefs geweest? Daar staat een politieagent, heet zo iemand buiten Londen ook een Bobby? De man draagt een opvallend geel hesje. Hij vraagt of ik het Civic Theatre bedoel. Als dat het theater is dan moet ik daarheen ja. Hij stuurt me het stadscentrum uit. De lucht betrekt maar het blijft droog. Ik passeer een middeleeuws kerkje met een opgerichte oude steen en dan zowaar een theater. Het Civic Theatre. Op de deur een poster van Over the Rainbow.