Een knipoog van Katie Stokes

Onverwachte ontmoetingen met Zoe Tyler en Katie Stokes

Aan het einde van de middag wandel ik het theater binnen en stiefel meteen maar door naar de zaal waar twee technici vlak voor het podium met elkaar staan te praten. Achter op het podium staan enkele instrumenten opgesteld, wat meer naar voren ligt een boomstronk. Dat is alles. ‘Is dit waar het Eva Cassidy verhaal zich afspeelt?’ Ik moet iedere vraag een keer herhalen, de jongens hebben een moeilijk te verstaan Schots accent. Ze maken me duidelijk dat alle drie avonden zijn uitverkocht, een wonder voor een show waarvan nergens aanplakbiljetten zijn opgehangen in een stad waarvan de inwoners geen cultureel besef hebben. Volgens de technici bespelen de acteurs zelf hun instrumenten. Het stuk suggereert zich op plaatsen af te spelen die worden geprojecteerd met film- en dia beelden. ‘Vooral de muziek is erg goed,’ aldus de technici.

In de foyer liggen folders met informatie over de voorstelling. Ik haal er een paar uit en neem plaats op een bankje tegenover een snoep- en drankautomaat. Net als ik zit, gaan de klapdeurtjes open en verschijnt de in het zwart geklede Zoe Tyler, die haar concentratie volledig op de automaat richt. In Engeland is ze een bekende verschijning en ook als zangeres heeft ze naam gemaakt. Ze maakte een cd met standards en zong met verschillende grote sterren. Ik groet haar en zeg dat ik haar gezien heb bij BBC Breakfast. ‘Dat was een verschrikkelijke ervaring,’ zegt ze, ‘om zo vroeg in de ochtend te zingen.’ Ze deed het prima trouwens, Wat heeft ze zelf met Eva Cassidy? ‘O, ik houd van haar liedjes en ik luister graag naar haar stem. Na zoveel jaar jureren vond ik het fijn om het publiek te laten zien wat ik zelf kan. Leuk je ontmoet te hebben,’ sluit ze het gesprek af voordat ze gewapend met een chocoladereep en een kop koffie naar de kleedkamer verdwijnt.

De foyer stroomt voorzichtig vol. Het publiek is gemengd, vooral veel moeders met dochters. Een eindje verderop staat een tafeltje met Eva Cassidy cd’s, het programmaboekje en een cd van Zoe Tyler. Achter de tafel staat een jong en vooral fris meisje dat zich zelf voorstelt als Katie Stokes. Als ze hoort dat ik uit Nederland kom, vraagt ze zich af waarom ik in hemelsnaam heb gekozen voor Motherwell. ‘Je zit in ieder geval niet ver van Glasgow,’ concludeert ze en kijkt me aan alsof ze me heeft behoed voor verstikking. Terwijl ze me vriendelijk te woord staat helpt ze ondertussen andere mensen. Katie hoort tot de generatie Multi taskers.

In de zaal, die inmiddels vol zit, neem ik plaats op de gereserveerde, voorste rij. Het doek gaat open en de band zet How Can I Keep From Singin’? in. Een indrukwekkend en vooral passend begin; juist die gospelwortels waren zo belangrijk voor Eva. Zoe Tyler zingt goed en ze is zo geschminkt dat ze niet precies op Eva lijkt maar dat je het na een paar nummers wel gaat geloven. Filmbeelden suggereren een boswandeling. Daar is de familie Cassidy verzameld rondom de boomstronk. De acteurs zetten regelmatig meerstemmige verkorte versies van liedjes in. Het stuk begint een beetje braaf, maar in scène drie die zich afspeelt in een Wild West Show wordt het echt grappig. Suzanne Caley speelt lekker over the top en reageert leuk op het publiek. Katie Stokes blijkt in het stuk de rol van een vioolspelende Margret te spelen (in werkelijkheid is het Dan die de viool bespeelt). Als Katie me herkent, krijg ik tot mijn grote vreugde een knipoog. Die knipoog is zo warm dat hij de reis naar Schotland meer dan rechtvaardigt.