In memoriam Chuck Brown (1936 – 2012)

Chuck Brown, één van de populairste artiesten in Washington D.C., is 16 mei jl overleden in het John Hopkins ziekenhuis in Baltimore. Verschillende generaties zijn opgegroeid met zijn muziek en onlangs is er een straat naar hem vernoemd: Chuck Brown Way. Chuck werd graag gefotografeerd door zijn fans want ‘er was een tijd dat alleen de politie foto’s van hem wilde maken.’ Browns muzikale carrière begon in de jaren zestig toen hij gitaar speelde bij Jerry Butler en The Earls of Rhythm. In 1965 sloot Brown zich aan bij Los Latinos waar hij percussie en Latijns-Amerikaanse ritmes ontdekte. Telkens proberend om zijn eigen stijl te vinden creëerde hij een eigen geluid door jazz, blues, gospel, soul en Afrikaanse ritmes te vermengen. Hij bedacht overgangen tussen de verschillende nummers, zodat hij zijn hele repertoire zonder onderbrekingen kon spelen. Het publiek kreeg ruimschoots de gelegenheid te reageren op de muziek, iets wat Brown oppikte in de kerk. Hij begon een zijn band the Soul Searchers en de nieuwe muziek die ze maakten werd al snel go-go genoemd, omdat die zelden stopte.

Chuck’s droom was om een duet album op te nemen met een zangeres, zoals zijn helden dat ook hadden gedaan: Louis Armstrong, met Ella Fitzgerald en Billy Eckstine, met Sarah Vaughan. In de zomer van 1990, een week nadat hij opnames van Eva Cassidy had gehoord, ontmoette Brown Eva in de studio van Chris Biondo, waar ze samen The Other Side maakten. Chuck waardeerde Eva’s nuchtere karakter en haar droge humor sprak hem ook erg aan. Ze deelden een brede liefde voor muziek met een gezamenlijke voorkeur voor het American Songbook. Eva voelde zich zeer vereerd dat een held als Chuck Brown haar kennelijk interessant genoeg vond om mee samen te werken.

The Other Side

Als muzikant waren ze beide perfectionistisch, al was Chuck er niet aan gewend dat collega’s zo serieus met muziek bezig waren. Go-go muzikanten deden ‘hun ding’ op het podium en hielden zich voornamelijk bezig met het entertainmentgehalte, waar Eva juist niet om maalde. Zo tilde deze jonge dame de veteraan naar een hoger muzikaal level. Ze vonden het allebei fijn om in de studio te werken. Eva voelde zich nooit op haar gemak voor een live publiek en Chuck was het optreden een beetje zat. Het publiek kreeg soms de indruk dat Chuck en Eva een stel waren. Hun liefdesduetten klonken meer dan overtuigend, in werkelijkheid waren ze gewoon goede vrienden. Chuck verloor zijn bravoure in haar gezelschap en zij was minder verlegen in zijn nabijheid. Ze haalden het beste in elkaar naar boven. Tijdens Eva’s zwanenzang, een paar maanden voor haar dood, verliet Chuck het podium zo onopvallend mogelijk, omdat hij niet langer in staat was zijn emoties onder controle te houden.

In 1997 nam Chuck Brown een album op met jazzstandards getiteld Timeless, dat hij opdroeg aan Eva Cassidy. Chuck wilde niet meer samenwerken met een zangeres. Over zijn vroegere compagnon zei hij: ‘Er zal nooit weer een nieuwe Eva komen’.