Naar Amerika

Eindelijk naar Amerika, maar een IJslandse vulkaan gooit op laatste moment roet in het eten. Dankzij de bemiddeling van Dan heb ik voor elkaar gekregen dat ik Hugh en Barbara Cassidy kan ontmoeten. Hij logeert in april 2010 bij zijn ouders en nodigt me uit daar te komen. Vervolgens zal hij me de omgeving waar Eva opgroeide, laten zien. Om zoveel mogelijk rendement uit deze reis te halen, probeer ik alle belangrijke personages in dit verhaal binnen het tijdsbestek van een week te spreken. Alleen drummer Raice McLeod verontschuldigt zich omdat hij met zijn echtgenote haar geboorteplaats New Orleans bezoekt.

Enkele dagen voor vertrek spuwt de IJslandse vulkaan Eyjafjallajoekull rook en lava. Wat in de geschiedenis van de luchtvaart nog niet eerder is vertoond, gebeurt uitgerekend nu: het Europese luchtruim wordt vrijwel volledig afgesloten. Tot de laatste dag blijft het spannend, de eerste voorzichtige vluchten vinden doorgang. Om 16.30 uur, de dag voor vertrek is het echter zeker: mijn reis naar Washington D.C. is gecanceld. Had ik gekozen voor een vliegtuig dat twee uur later zou zijn vertrokken, dan had ik wel kunnen gaan. Omboeken heeft geen zin; dat doet half Nederland. Het enige dat erop zit, is het een week later opnieuw te proberen. Op Dan’s Facebookpagina maken zijn vrienden zich zorgen, maar zoals het een echte vakantieganger betaamt, geeft hij taal noch teken. Enkele dagen later verschijnen er gezellige kiekjes op het sociale podium waarop Dan te zien is op bezoek bij vrienden en familie en hoe zijn dochtertje Eva Katrin op een schommel zit. Geen woord over een vulkaan.

De Amerikanen reageren goed. De meesten hadden het nieuws  over de vulkaaneruptie al meegekregen. Ik maak nieuwe afspraken en deze keer is Raice McLeod wel van de partij. Dan Cassidy bevindt zich inmiddels weer in IJsland. Het kan verkeren: de advocaat van de Cassidy’s vraagt zich af waarom ik hen pas de laatste dag ontmoet, terwijl zij me juist zo veel hebben te vertellen. Dat vat ik maar op als teken van goede wil. Op Schiphol blijk ik vanwege het veranderen van het tijdsschema het ESTA-formulier opnieuw te moeten invullen. Op zich niet erg, maar er staan lange rijen voor trage computers, die bediend dienen te worden met een lastig te besturen bolletje. Een en ander leidt tot hysterische taferelen van mensen die hun vlucht missen. In mijn geval herkent de computer mijn paspoortnummer niet, waardoor het proces telkens blokkeert. Uiteindelijk blijkt de letter O een cijfer 0 te moeten zijn.  

De Amerikaanse baliemedewerkers stralen allesbehalve gastvrijheid uit en tot overmaat van ramp werkt Vodafone, ondanks de bezwering van het personeel van de telecomaanbieder dat er niets aan de hand zou zijn, niet. Min of meer gedwongen schaf ik een Amerikaans prepaid toestel aan. Het hotel in Alexandria, hemelsbreed op een steenworp afstand van metrostation Huntington, blijkt te voet nauwelijks te bereiken. Amerikanen lopen niet.