Graham Parker: Eva Cassidy en Amy Winehouse de twee grootste vocalisten

Toen een Engelse vriend van mij in de late jaren ’90 enthousiast sprak over de Amerikaanse zangeres Eva Cassidy, was dat voor mij voldoende reden om mijn terughoudendheid te onderdrukken en op zoek te gaan naar haar muziek zonder die ooit op de radio te hebben gehoord (noem me ouderwets, maar zo beoordeel ik of iets de moeite waard is). Ik zocht in de rekken van de plaatselijke muziekwinkel tot ik eindelijk een exemplaar van haar album ‘Songbird’ vond, verontrustend genoeg bij de afdeling jazz.

Eva Cassidy Songbird

Ik zette de CD op terwijl ik weer naar huis reed en daar zat ik op de eerste rij, terwijl Eva live voor me speelde, het applaus van het publiek was weggefilterd; alleen Eva, een akoestische gitaar en een tweede gitarist die wat details toevoegde. Ze zong een uitvoering van Stings ‘Fields Of Gold’ met een schijnbaar moeiteloze, indringende overtuiging, een volmaakte techniek en een subtiel soulgeluid, zodat ik het moeilijk vond om me te concentreren op de weg. Ik verslikte me, ik voelde me duizelig en ik zette het nummer opnieuw op zodra het voorbij was; ongeveer vier keer tot ik verderging naar het volgende nummer.

Graham Parker

De manier waarop ze dat bekende nummer omhoogtilde naar hemelse dimensies, en plotseling in een andere versnelling verder ging met een ontzagwekkende power, was verbluffend; ik wist meteen dat mijn vriend me niet verkeerd had voorgelicht. ‘Fields Of Gold’ was al een geweldig nummer in de uitvoering van de man die het schreef, maar Eva’s versie overstijgt het origineel. Ik weet zeker van dat de componist van het lied dat met me eens is.

Eva

Terwijl ik naar de rest van de inhoud van de albums luisterde – van de keuze van het materiaal werd ik niet zo blij – viel me op dat deze vertolker zelfs het meest droge voedsel veranderde in manna. De ruimte tussen de noten, de zeldzame momenten van emotionele verlichting die me kippenvel gaven. Waar komt Cassidy’s grote talent vandaan? Volgens deze lijn: Vera Lynn, Judy Garland, Doris Day … een diepe kloof hier … Sandy Denny …  en dan … Eva Cassidy. (Oeps, ze zijn allemaal wit!) Oké, je zou Dusty er ook aan toe willen voegen, maar ik concentreer me nu op de vocale zuiverheid, een soulvolle zuiverheid.

Graham Parker 70’s

Haar liedkeuze leidde niet tot een samenhangend album, wat op een bepaalde manier bewonderenswaardig is, omdat ze blijkbaar zonder platenmaatschappij werkte. Als ik haar op tijd had ontdekt, zou ik net zolang voor haar deur hebben gekampeerd tot ze ja zou hebben gezegd. Hoewel ik normaal gesproken geen interesse heb in het produceren van platen van andere artiesten, denk ik dat als ik haar zou hebben gekend, ik veel moeite had gedaan om haar in de studio te krijgen met een goede band en dan met nummers die samenhang zouden vertonen om zo een modern en tijdloos album te maken. Ze was een ‘echte’, maar het is te laat. Eva Cassidy stierf in 1996 op 33-jarige leeftijd aan huidkanker.

Amy Winehouse

Mijn reactie op ‘Back To Black’ van Amy Winehouse was te vergelijken met mijn verbazing toen ik Eva voor het eerst hoorde, alleen hier hebben we niet alleen te maken met een opmerkelijke vocalist met een moeilijk te verfijnen stijl, maar ook met een geweldige songwriter. Amy vermengde genres als een alchemist, schijnbaar moeiteloos. Er is nog een overeenkomst tussen Cassidy en Winehouse: ze hadden allebei afschuwelijke albumhoezen, waardoor de diepte en de authenticiteit van hun uitvoeringen nog beter uitkomen!

Amy Winehouse

Graham Parker (1950) is een Engelse singer-songwriter, die bekend werd als de energieke leadzanger van de Britse band Graham Parker & the Rumour (The New York Shuffle, Hey Lord Don’t Ask Me Questions)

Grahamparker.net