Eva Cassidy’s postume roem is meer dan verdiend

Eva Cassidy (1963 – 1996) was een verlegen muzikant, wier onmetelijke talent wereldwijde erkenning kreeg nadat haar leven op 33-jarige leeftijd tragisch was geëindigd.

Eva werd geboren op 2 februari 1963 in Maryland. Haar passie voor muziek was al op jonge leeftijd zichtbaar. Haar vader Hugh, leerde haar gitaar te spelen en liet haar kennismaken met artiesten als de jazzgrootheden Ray Charles, Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan – de onmiskenbare invloed van deze muzikanten is te horen op Cassidy’s eigen releases. Een van de eerste muzikale projecten van Eva Cassidy was in een folk-band in een plaatselijk themapark; met Eva (zang en gitaar) en haar broer Danny op de viool. Omdat Cassidy in ieder nummer de perfectie wilde bereiken, en uiterst kritisch keek naar haar eigen live-uitvoeringen, liet ze de muziek voor wat die was en begon aan een kunststudie aan Prince George’s Community College, Maryland.

Eva Cassidy & Chris Biondo

Ook de kunstacademie bracht haar niet wat ze had gehoopt, ze brak haar studie af  en ging werken bij een plantenkwekerij. Ze vond de weg terug naar de muziek in 1986, toen David Lourim (gitarist van Cassidy’s middelbare schoolband Stonehenge) haar vroeg om een album in te zingen voor zijn nieuwe band Method Actor. Tijdens die opnames ontmoette Cassidy Chris Biondo, die onmiddellijk haar talent herkende en Cassidy graag wilde helpen met het maken van een demo-tape. Hun creatieve relatie bloeide op, Cassidy verzorgde achtergrondvocalen op het album Livin’ Large van E.U (haar geïmproviseerde afzonderlijk opgenomen partijen vormden samen een koor). Onder invloed van Biondo groeide Cassidy’s zelfvertrouwen en werd het gemakkelijker voor haar om op te treden voor een groot publiek. Daarnaast speelde ze ook vaan in haar eentje in lokale clubs waarbij ze een vaste groep aanhangers trok.

Chuck Brown and Eva Cassidy

In 1991 stelde Biondo Cassidy voor aan Chuck Brown, de voorman van de in Washington D.C.  populaire ‘Go-Go funk’. Brown zocht een muzikale partner voor het opnemen van een jazz- en bluesalbum en hij werd meteen geraakt door de veelzijdige zang van Cassidy. Ze brachten samen het album The Other Side uit in 1992, en toerden langs clubs in D.C. Dit werd een belangrijke periode in de carrière van Cassidy, want ze nam nummers op, waaronder een cover van ‘Over The Rainbow’ en ze was eindelijk in staat om zich over haar verlammende onzekerheid heen te zetten die eerdere pogingen om live op te treden in de weg hadden gezeten. Platenlabels die van haar talent vernamen, toonden belangstelling, maar haar eclectische mix van jazz, blues, country, gospel, folk en country bleek uiteindelijk te divers te zijn voor maatschappijen die op zoek waren naar een nog onbekende artiest, en niemand contracteerde haar.

De beginjaren: Pieces of a Dream – Goodbye Manhattan (1995) Chuck Brown & Eva Cassidy – The Other Side (1992) & Eva Cassidy – Live At Blues Alley (1996)

Cassidy liet zich hierdoor niet afschrikken en bleef optreden in het gebied rondom Washington D.C. Ze vestigde haar plaatselijke reputatie als een uiterst verfijnde, ontroerend zingende muzikant. In 1994 vroeg Blue Note Records Cassidy om op te treden met de in Philadelphia gevestigde groep Pieces of a Dream. Samen namen ze de single ‘Goodbye Manhattan’ op en die zomer gingen ze op tournee. Cassidy verliet de groep weer en keerde terug naar D.C, op zoek naar de artistieke vrijheid die haar in staat stelde materiaal uit te voeren waarmee ze affiniteit had. Hoewel ze nog steeds geen platencontract afsloot, werkte ze opnieuw samen met Biondo en ze namen een album op dat ze vervolgens zelf wilden gaan distribueren.

Eva Cassidy in Georgetown

Dit zou uiteindelijk Eva By Heart worden, postuum uitgebracht in 1997, volgens veel critici haar beste. Het gestripte, minimalistische geluid van dit album benadrukt op een briljante manier de zijdezachte sopraan van Cassidy en het gemak waarmee ze al die verschillende genres interpreteerde. Vergelijk het typisch jazzy ‘Wade In The Water, met de soulvolle cover ‘ Songbird ’van Christine McVie. Andere hoogtepunten zijn ‘Waly Waly’, waarin Cassidy haar verbluffende vocale bereik van vier octaven laat horen, en het gevoelige, melancholieke ‘Wayfaring Stranger’, waarmee ze de emotionele diepte van haar stem bewijst.

Songbird

Tijdens het opnemen van dit album bleef Cassidy optreden. Haar concert in de Blues Alley Club in januari 1996 werd opgenomen (ondanks haar eigen teleurstelling over dit optreden) en uitgebracht als Live At Blues Alley. Het album werd geprezen door lokale critici. Vanaf die tijd kreeg Cassidy pijn in haar heup. Röntgenfoto’s lieten zien dat die was verbrokkeld. Uit latere tests bleek dat de melanoom van een kwaadaardige moedervlek die ze in 1993 had laten verwijderen, zich had verspreid naar haar longen en botten. Ze begon aan chemotherapie maar het was al te laat. In september gaf ze een betoverend laatste optreden tijdens een benefietshow voor haar, waarbij ze afsloot met ‘What A Wonderful World’. Cassidy keerde terug naar haar ouderlijk huis in Maryland waar ze stierf op 2 november 1996. Na haar dood werd Cassidy opgenomen in de WAMA Hall of Fame en werd ze geëerd tijdens de Washington Area Music Awards 1997, waar ze de Award voor de beste vrouwelijke vocaliste won in vier afzonderlijke categorieën; ‘Artist of the Year’ en ‘Album of the Year’ voor Live At Blues Alley. In 1998 vestigde Grace Griffith, een eveneens in D.C. opererende folkzangeres de aandacht van haar platenlabel, Blix Street Records op Live At Blues Alley. Het label benaderde de Cassidy familie met betrekking tot het uitbrengen van een album. In mei 1998 werd het verzamelalbum Songbird uitgebracht, met nummers afkomstig van Eva By Heart, Live At Blues Alley en haar opname van ‘Over The Rainbow’ van The Other Side. Het album werd enorm populair in Groot-Brittannië nadat Terry Wogan het in zijn ontbijtshow op BBC Radio 2 liet horen. Songbird stond bovenaan de Britse hitlijsten en verkocht miljoenen exemplaren.

De erfenis van Eva Cassidy is stevig verankerd dankzij niet eerder uitgebracht materiaal, zoals Time After Time (2000), een compilatie van 12 nummers. In 2015 werd Nightbird uitgebracht, een uitgebreide en geremasterde release van Cassidy’s live-optreden in de Blues Alley Club in 1996 met 8 eerder niet eerder uitgebrachte nummers van de tweede avond. De postume roem die ze nooit heeft meegemaakt, is meer dan verdiend en bewijst haar grote talent als songwriter en zangeres.

Toby Taylor, muziekjournalist voor Melodic Distraction