Vijfentwintig jaar geleden, op 2 en 3 januari 1996 trad de Eva Cassidy band twee avonden op in Blues Alley, een jazzclub in Georgetown DC. Op het album Nightbird uit 2015 is het volledige concert te horen (en gedeeltelijk te zien) dat de band gaf op de tweede avond. De muzikanten hadden daar eerder gespeeld met Chuck Brown, wat een financieel succes was geweest, dus Blues Alley ging door en boekte ook de Eva Cassidy Band. Twee opeenvolgende avonden boden een perfecte gelegenheid om een album op te nemen dat Eva Cassidy zeker op de kaart zou moeten zetten. Hoewel iedereen die de zangeres hoorde zingen zwaar onder de indruk was, had ze nog geen platencontract. Eva Cassidy’s repertoire was domweg te breed om haar muzikaal te kunnen framen. Cassidy’s medemuzikanten bleven geloven in haar talent en besloten tot een laatste wanhoopspoging: het in eigen beheer uitbrengen van een live-cd. De zangeres betaalde de technici en de geluidswagen overigens zelf.
Het zat Cassidy en haar medemuzikanten aanvankelijk niet mee: na een goed verlopen eerste avond, kropen ze rond de mengtafel om de eerste resultaten te beluisteren. Het gebruik van lichtdimmers in de jazzclub had echter geleid tot een irritante, niet weg te filteren bromtoon. Op dat moment realiseerden ze zich dat de volgende avond alles goed moest gaan. Eva Cassidy sliep die nacht slecht en werd tot overmaat van ramp verkouden. Toen ze de opnames van de tweede avond beluisterde, besloot de perfectionistische zangeres: ‘No way; dit gaan we niet uitbrengen!’ Urenlange gesprekken leidden tot een compromis: enkele tracks werden in combinatie met eerder gemaakte opnames gebruikt voor het album Live at Blues Alley. Nog datzelfde jaar overleed de vrijwel onbekend gebleven Eva Cassidy aan de gevolgen van uitgezaaide huidkanker.
Met het uitbrengen van Nightbird (waarop acht onuitgebrachte songs staan) ging de platenmaatschappij in feite tegen de wens van Cassidy in. Toegegeven: de techniek om opnames te optimaliseren is sterk verbeterd. Maar wie luistert naar de eenendertig stukken op dit dubbelalbum kan niet anders dan concluderen dat er op die derde januari 1996 muziekhistorie werd geschreven. Er staat geen enkel zwak nummer op dit album! Het grote publiek moet het beeld dat ze heeft van Eva Cassidy bovendien drastisch bijstellen; dit is wel even andere koek dan de twee voortkabbelende, in de top 2000 terechtgekomen liedjes ‘Fields of Gold’ en ‘Songbird’. The Eva Cassidy Band speelt verrukkelijke sets met stevige nummers waar de vonken vanaf vliegen: een rockende versie van ‘Take Me To The River’, een soulvolle ‘Chain Of Fools’ en een dampende ‘Route 66’.
Ook als jazzband sloeg The Eva Cassidy Band geen gek figuur met prima uitvoeringen van ‘Blue Skies’ en ‘Caravan’. Maar de liefhebbers van ingetogen ballads komen met Nightbird eveneens ruimschoots aan hun trekken: het is bijvoorbeeld echt een verrassing om de uitgeklede versie van ‘Waly Waly’ te horen. Op Eva By Heart was dit lied opgetuigd met nu gedateerd aandoende synthesizereffecten, maar op Nightbird wordt ‘Waly Waly’ prachtig ingehouden begeleid door Lenny Williams.
Dat Eva Cassidy een zeldzaam goede zangeres was, weten veel mensen sinds het verschijnen van het compilatiealbum Songbird in 2001. Nightbird maakt duidelijk dat ook haar medemuzikanten in staat waren een hele avond in verschillende genres op hoog niveau te spelen. Het is dan ook opmerkelijk dat de platenmaatschappij in de liner notes nauwelijks woorden vuilmaakt aan Chris Biondo (bassist, producer, vriend), Keith Grimes (gitaar), Lenny Williams (piano) en Raice McLeod. De indrukwekkende concertregistratie van Nightbird is verplichte kost voor iedereen die de muziek van The Eva Cassidy Band een warm hart toedraagt.
Laat een reactie achter