Annapolis, Maryland, 2 april 1977
Terwijl eigenaar Jack voor de zekerheid het haardvuur aansteekt en bartender Brian de glazen spoelt, betreden drie muzikanten via een achteringang de Fleet Reserve Club. De sfeervol aan de Chesapeake Bay gelegen sociëteit in het historische plaatsje Annapolis wordt in de avonduren voornamelijk bezocht door Marinepersoneel. ‘Whatever happens Dan, don’t show your ignorance!’ (Wat er ook gebeurt Dan, laat nooit merken hoe onnozel je bent!), brengt Eva haar broer fijnzinnig in herinnering. Normaal moet Dan erg lachen om hun favoriete citaat uit de tv-serie The Little Rascals, maar vanavond zijn ze daar allebei te gespannen voor. Hun vader Hugh loopt als een man van de wereld voorop en gedraagt zich alsof The Fleet Reserve Club zijn natuurlijke habitat is. Hij vindt dat het tijd wordt dat de mensheid kennismaakt met zijn muzikale kinderen.
Hugh had moeite met het vinden van een parkeerplaats in de buurt van het water, daarom zijn ze wat aan de late kant. De eerste gasten kunnen ieder moment arriveren. Als Hugh zijn jas uittrekt, vallen zijn enorme spierbundels onder zijn Hawaïbloes op. Eva vraagt of Dan tussen haar en haar vader in wil komen staan op het gelijkvloerse podium. Hugh positioneert de microfoons, verschuift de monitoren een eindje en verplaatst een barkruk zodat hij tijdens het spelen kan zitten. Dan stemt ondertussen zijn viool. Eva staat wat verloren in de haar onbekende ruimte en staart naar de grond. ‘Trek jij vast je jurk aan,’ commandeert Hugh, die merkt dat zijn dochter aan het dagdromen is. ‘Vraag Jack maar waar de kleedruimte is.’
Thuis hebben ze jarenlang geoefend; ze kennen het ‘American Songbook’ praktisch uit hun hoofd. Eva, die de mooiste stem heeft, doet de leadvocals. Dan en Hugh plukken een tweede en een derde stem uit de lucht. Met hetzelfde gemak tovert Dan fraaie tegenmelodieën uit de snaren van zijn viool. Hugh is ervan overtuigd dat zijn tienerkinderen emoties los gaan maken bij het publiek. Later op de avond zullen accordeonist Joe en diens zwangere echtgenote nog een paar liedjes meezingen. Dan en vooral Eva waren liever thuis gebleven, maar Hugh is onverbiddelijk: ‘Je mag je talent niet begraven en je licht niet onder een korenmaat laten staan.’
Zonder iets te zeggen zitten Dan en Eva met een glas Pepsi cola aan de bar van de Marine club. Ze bestuderen de foto’s van beroemde voorgangers als gitarist Charlie Byrd en diens broer bassist Joe. Wanneer Hugh een seintje van Jack krijgt, maant hij zijn kinderen op te staan en hun plaats op het podium in te nemen. Eva gaat, zoals afgesproken, als laatste. Haar gezicht staat nors van de zenuwen. Door de luidsprekers klinkt: ‘A big hand for the Cassidy family,’ maar ze kan niet zien waar de stem precies vandaan komt. Eva wil haar door Hugh gestemde instrument uit de houder pakken, maar merkt dat de gitaarband vast blijft zitten. Eva’s zwarte jurk ontneemt veel van haar bewegingsvrijheid, maar ze realiseert zich dat er niets anders op zit dan op haar hurken te gaan zitten en te proberen de band los te trekken. ‘Denk om je vibrato,’ fluistert Hugh doordringend vanachter zijn elektrische basgitaar. Eva maakt zich echter op dit moment vooral zorgen over de onelegante houding waarin ze zich bevindt. Met alle kracht die ze in haar korte armen heeft, weet ze de band los te wrikken, zodat ze eindelijk in staat is de gitaar om haar nek te hangen. Nu kan ze de confrontatie met het afwachtende publiek niet langer uitstellen. Terwijl ze zich omdraait, merkt ze dat de microfoon met standaard en al omvalt, met een harde klap op de houten vloer belandt en een doordringende pieptoon veroorzaakt die een eeuwigheid lijkt te duren .
Laat een reactie achter