‘Eva Cassidy zong zo goed dat ze het verdiende om bekend te worden’

Precies op tijd stopt de terreinwagen van Chris Biondo voor de uitgang van Washington Dulles Airport. ‘Katrina?’ vraagt hij. Als ik dat bevestig, zegt hij ongeduldig: ‘Stap snel in, ik wil je van alles laten zien.’ Ik kan nog net mijn koffer op de achterbank gooien. In hoog tempo neemt hij me mee langs plaatsen die belangrijk waren in het leven van Eva Cassidy (1963 – 1996).

Anita Court

We stappen uit bij een opvallend wit huis aan Anita Court in Rockville (Maryland) aan de noordkant van Washington DC. ‘Hieronder zat mijn opnamestudio. Ik ben hier al heel lang niet meer geweest. Zie je dat grasveld daar beneden? Daar zag ik Eva voor het eerst. Die middag had ik muziek opgenomen met de jongens van Method Actor. Alles was klaar behalve de zang. De zangeres was nog niet gearriveerd en ik werd chagrijnig. Het is ook altijd hetzelfde met die diva’s, dacht ik. Toen ik naar buiten liep zag ik Eva staan. Ze was te verlegen om gewoon aan te kloppen of om naar binnen te lopen. ‘Ga maar zitten’, zei ik geïrriteerd. Ik startte de opnameband en ze begon te zingen. Mijn slechte humeur verdween als sneeuw voor de zon. Wat een stem! Zoiets had ik nog nooit gehoord.’

De voormalige studio van Chris

Chris draagt een donkerblauwe bandana. Zijn stem klinkt beslist. Ik kan me voorstellen dat Eva een beetje timide werd in zijn aanwezigheid. ‘Binnen een half uur stond alle muziek erop. Ze had maar een take per nummer nodig. Ongelooflijk. Dat maak je zelden mee. Ze vertrok net zo stilletjes als dat ze gekomen was en ik dacht: die zie ik niet meer terug.’

We lopen weer naar de auto. Chris start de motor en we rijden in hoog tempo weg. ‘Hoe heb je haar weer ontmoet?’ vraag ik. ‘Een paar maanden later stond ze ineens weer voor mijn neus,’ zegt Chris die ondertussen zijn navigatiescherm in de gaten houdt. ‘Ze vroeg of ze een paar nummers mocht opnemen. Ik had niet verwacht dat ze uit zichzelf zou terugkomen. Ze bleef hangen, kennelijk voelde ze zich veilig genoeg bij me. Ze maakte een mooie tekening van Bernice, mijn hond. Die vond ik zo goed dat ze me niet hoefde te betalen voor het gebruik van studio. Uiteindelijk kregen we een relatie. Ze heeft tientallen nummers opgenomen bij me. Ook andere artiesten die in mijn studio opnamen, maakten gebruik van haar kwaliteiten. Eva was niet alleen heel erg goed, ze werkte ook heel snel. Haar stem is op vele opnames te horen, zoals bijvoorbeeld op het album van Experience Unlimited waarop ze onder meer de regels: ‘I wanna thank you pimps and players’ zong. In het begin had ze nogal last van haar verlegenheid. Ze zong het liefst in het donker, bij voorkeur in de bezemkast.’

Een van de plaatsen waar de Eva Cassidy Band optrad.

We rijden een winkelgebied binnen in North Bethesda en Chris kijkt speurend om zich heen. ‘Alles is zo veranderd hier. Zie je die Pub daar? Dat was vroeger een muziekcafé. Daar heeft de Eva Cassidy Band een paar keer opgetreden.’ ‘Wat het jouw idee om een band op te richten?’ vraag ik terwijl we naar binnen lopen om te kijken of Chris de plek nog kan aanwijzen waar ze stonden te spelen. ‘Eva zong zo goed dat ik vond dat ze het verdiende om bekend te worden. Ik heb dus mijn best gedaan om goede muzikanten om haar heen te verzamelen. In het begin veranderde de samenstelling van de band regelmatig, maar na verloop van tijd hadden we een redelijk vaste bezetting: drummer Raice McLeod, pianist Lenny Williams en gitarist Keith Grimes. Ik speelde de bas.’

Chris Biondo

‘Verbazingwekkend dat jullie niet meteen bekend werden.’ ‘Dat blijft een merkwaardig iets. Mensen die uitgingen hadden niet altijd belangstelling voor de muziek. We werden vaak genegeerd. Het ergste was nog die keer dat de eigenaar zei: hier heb je je geld, ga maar naar huis. Wil je wel geloven dat Eva dat helemaal niet erg vond?’ Chris schudt zijn hoofd nogmaals in ongeloof en loopt weer naar buiten. Hij houdt de deur van de auto voor me open. Even later scheuren we verder.

Katrina Mus

Wordt vervolgd