‘Als iemand puur en authentiek was, was het Eva Cassidy’

Terwijl Chris haar in een hoog tempo Washington DC laat zien doet Katrina wanhopige pogingen tot multitasken.

KATRINA IN MARYLAND DEEL 2.

‘Ik heb me goed voorbereid op deze reis naar Maryland, maar ik heb in een paar uur al zoveel gezien dat het me begint te duizelen,’ zeg ik terwijl we stilstaan voor een rood stoplicht. Chris lacht. ‘Nu al? Ik dacht dat we nog maar net begonnen waren. Wat wil je?’ ‘Ik zou graag mijn notities willen uitwerken, anders kan ik er thuis geen touw meer aan vastknopen.’ ‘Ik weet het goed gemaakt,’ zegt Chris, ‘we rijden naar mijn studio in Kensington. Dan blijf ik in de buurt voor als je nog meer wilt weten. Daar kun je als je dat wilt je verhaal rustig opschrijven.’

Dat vind ik een uitstekend idee. We passeren een park en slaan linksaf en een paar keer rechtsaf. Dan rijden we een steile helling op. ‘Gelukkig werkt de handrem goed,’ zegt Chris. Als we uitstappen verlies ik bijna mijn evenwicht. ‘Deze kant op,’ zegt Chris. Hij gaat me voor en opent de deur voor me. ‘Heb je je koffer nog nodig?’ vraagt hij.

Eva en Chris

‘Eigenlijk wel,’ zeg ik, terwijl ik aan mijn tandenborstel denk. Een fris T-shirt zou ook geen overbodige luxe zijn. Het is heet in DC. In de hal hangen enkele grote portretten van Eva en Chuck Brown. Daarnaast de gouden plaat van Songbird. Chris rolt mijn koffer naar binnen en zegt: ‘Je moet eens in de studio kijken. Wat daar staat is nog veel interessanter.’ Als ik doorloop valt mijn oog op een witte Fender Stratocaster. ‘Is die van Eva geweest?’ vraag ik.

Fender Stratocaster

‘Eva heeft er in ieder op gespeeld ja, probeer hem maar. Hij speelt heel licht.’ Ik twijfel tussen schaamte over mijn amateuristische gitaarspel en de kans om het instrument van mijn favoriete muzikant vast te houden. Ik kan de verleiding niet weerstaan en grijp de steel van de Stratocaster. De snaren zitten dicht bij elkaar. Ik ga op een krukje zitten en probeer een E-akkoord. Gelukkig is het instrument niet ingeplugd. Ik zet de gitaar weer terug In de wetenschap dat niemand me dit moment meer kan afpakken. ‘Daar in de hoek staat de vleugel waarop Lenny Williams Eva heeft begeleid op verschillende nummers die op haar albums terecht zijn gekomen.’

Eva voor Blues Alley

‘Mag ik?’ vraag ik als een schoolmeisje. Ik voel me meer thuis op de toetsen dan op de snaren. ‘Fields Of Gold’ ken ik uit mijn hoofd, maar nu Chris me op de vingers kijkt, verdwaal ik hopeloos. Ik weet niet eens meer in welke toonsoort ik moet eindigen. ‘Heeft Eva hier nummers opgenomen?’ vraag ik. ‘Nee, Eva is hier nooit geweest. Ik ben hier later ingetrokken. Ik werk samen met Lenny die een eindje verderop een studio heeft. We maken samen muziek voor allerlei documentaires.’

Eva Cassidy bespeelt de Fender Stratocaster

‘De laatste tijd hoor je vaak over artiesten die een tweede leven krijgen als hologram. Zou het een optie zijn voor de Eva Cassidy Band om zo alsnog met een kunstmatige Eva te kunnen optreden?’ Chris schudt resoluut zijn hoofd. ‘Dat zou totaal niet passen bij Eva. Ze zou dat zelf nooit hebben gewild. Eva had een hekel aan alles wat onecht was. Als iemand puur en authentiek was, was het Eva Cassidy. Bovendien is er nauwelijks bruikbaar filmmateriaal van haar overgebleven.’

Katrina Mus

Wordt vervolgd