Marcy Marxer liet Eva opnieuw zingen

“Toen platenmaatschappij Blix Street Records door het materiaal van Eva Cassidy heen raakte, ging directeur Bill Straw op zoek naar oefentapes. Allerlei muzikanten uit het gebied rond Washington D.C. hielpen met het verzamelen van materiaal. Bill Straw gaf me een cassette waarop Eva om te oefenen een liedje had opgenomen getiteld Dark Eyed Molly. Het was slechts bedoeld om de band een indruk te geven van het nummer. De koppen van de cassetterecorder liepen ongelijk en bovendien was er een penetrante brom-toon te horen. Eva gebruikte een microfoon om te zingen en de andere track bevatte een signaal dat rechtstreeks afkomstig was van haar ingeplugde akoestische gitaar. Op de achtergrond van het vocale kanaal hoor je een elektrische gitaar. Het arrangement dat Eva had gemaakt kende verschillende akkoorden voor ieder couplet, wat de gitarist op dat moment nog niet in de gaten had, dus die maakt behoorlijk veel fouten. Het zou in die situatie trouwens vrijwel onmogelijk zijn geweest om geen fouten te maken.

Marcy Marxer

Er was een mooie vocale partij op de tape te horen maar verder was het een zootje. Twee van de beste geluidstechnici in de stad slaagden erin de ongelijke koppen te neutraliseren en de brom-toon te verwijderen. Vervolgens nam ik de tape mee naar huis naar mijn studio en nam de twee sporen elf keer op, zodat mijn 24 sporen bijna vol waren. Ik schoof de EQ-faders omlaag om zoveel mogelijk bijgeluiden te verdrijven. Daarna probeerde ik op ieder kanaal de beste frequentie te vinden voor Eva’s stem.

Ik schoof aan de knoppen om het geluidsbeeld goed te krijgen. Frequenties die klonken als afkomstig van haar neus gingen naar het midden, klanken uit de jukbeenderen drukte ik opzij. Het kostte veel tijd maar ik vergeet nooit meer het moment waarop het geluidsbeeld helemaal goed was. Met de koptelefoon op mijn hoofd sloot ik mijn ogen en haar stem klonk alsof die overal was. Het hele proces duurde ongeveer twee weken.

Toen was het tijd om instrumenten toe te voegen. Ik probeerde zoveel mogelijk Eva’s manier van gitaarspelen te benaderen, omdat ik haar eigen partij vanwege de bijgeluiden niet kon gebruiken. Ik voegde instrumenten toe waarvan ik dacht dat Eva ze mooi gevonden zou hebben: 6 en 12 snarige gitaren en een bouzouki in fraai stereo. Nog altijd kon je in de verte de elektrische gitaar horen. Sommige gedeelten waren goed dus die liet ik zoals ze waren. Ik voegde tinwhistle toe om de foute gedeelten te camoufleren.

American_tune achterkant

Het hele proces, inclusief het toevoegen van instrumenten kostte ongeveer drie weken. Ik gebruikte geen click track of andere ritmische hulpmiddelen. Ik speelde het hele stuk opnieuw, inclusief de kleine pauzes die Eva had ingelast om het natuurlijk te laten klinken. 

Het proces dat ik ontwikkelde opende een weg om te kunnen werken met oude cassettebandjes en ik heb er veel van geleerd. Tegenwoordig zijn er computerprogramma’s die je dit werk uit handen nemen. Nu zou het een stuk gemakkelijk geweest zijn!

Ik maakte een mix waarvan ik dacht dat Eva die mooi zou vinden en stuurde die naar de platenmaatschappij. Bill Straw mixte het nummer echter opnieuw voor het American Tune album en bracht de oorspronkelijke brom-toon weer terug. Hij houdt van een smeriger geluid en wil het minder gepolijst laten klinken. De luisteraars kunnen nu toch de foute elektrisch gitaarakkoorden horen. Tsja, het is een kwestie van smaak.” (Marcy Marxer)